دردحسرتُ غم

دیگر آزارم مده بااشکُ غمها ساختم

من که باتنهائی خود زندگی را باختم

تا به کی باید نشینم رنج تنهائی خورم

رنج عالم راکشیدم بادلم من ساختم

بیش ازاین رنجم مده تا من به رسوائی روم

درگلستان گل ندیدم همچو شمعی سوختم

باغبان گل نبودم تا گلی پرپر کنم

شمع بودم درمیان این گلستان سوختم

جان به لب آمد ندیدی رفتن جان ازتنم

آتش هجران درون این دلم افروختم

کی توانم بی توباشم تاکه دردم سرکنم

من که دردُحسرتُ غم درخودم اندوختم

****

به خود پشت کردم

تا خودرا نشناسم

اما آیینه شناخت

چون روبرویم بود

s@rv